verder. Eerst de benodigde formaliteiten bij de douane. Het wordt nu een
paar dagen stempels verzamelen. Eerst Botswana uit 
.
We varen 5 minuten en komen dan op Namibisch grondgebied. Hier is een grenskantoor
waar we netjes een formuliertje invullen en stempels krijgen. Dit is verplicht
omdat de boottocht over een stuk kanaal gaat met aan beide zijden Namibië.
Veel meer dan een rietkraag krijgen we dus niet te zien 
!
Na ongeveer 3 kwartier varen komen we op Sikomo eiland. Dit ligt in de Zambezi rivier en is grondgebied van Zambia. Hier moeten we onze paspoorten tijdelijk afstaan en bij teruggave staan er prachtige stempels in.
Het eiland is een paar kilometer in doorsnee. Het kamp is vlakbij het water en er zijn sanitaire voorzieningen en een "bar" (coolboxen beheerd door localen)
.
Een flinke schrobbeurt onder de douche heeft iedereen wel nodig na de bush.
Het aantal baarden wordt meteen minder. Het is voornamelijk lekker uitrusten
op het eiland. Sommige gaan mee op een korte wandeling over het eiland
en krijgen uitleg over allerlei planten etc. Er is een tweede groep gearriveerd
bestaande uit 5 'dames' en hun gids Chris (om verschil te maken met onze
groepsgenoot wordt de gids al gauw 'nice Chris'). Zij komen vanuit Namibië.
Vrijwel iedereen van onze groep gaat mee op een "sunset-cruise"
.
De gids van de sunset cruise, CK (spreek uit op z'n engels), vertelt wat
we gaan zien. Hij noemt ook 'young zambians'. Wij denken dat hij een grapje
maakt, maar het blijkt serieus. We komen bij een dorpje waar mokoro's worden
gemaakt en waar veel kinders rondlopen 
.
Het is een beetje aapjes kijken (van 2 kanten). Later komen we erachter
dat een deel van de opbrengst van de cruise naar dit dorp gaat.
Behalve deze jonge zambiaantjes zien we enkele vogels, vissers, hippo's (op afstand) en vanaf diverse plekken op de Zambezi rivier de zonsondergang
.
De avond brengen we als gebruikelijk door om het kampvuur
.
Enig verschil met andere avonden is dat nice Chris een inheems kampvuurverhaal
voorleest. Dat is zijn groep zo gewend. Waar onze groep een volkomen ongestructureerd
zooitje is, zijn de lady's buitengewoon goed gestructureerd.
De volgende ochtend kan worden uitgeslapen! We hoeven pas om half 9 weg. Vlak voor vertrek presteer ik het om tegen een laaghangende tak te lopen en heb vervolgens een doorn in mijn kop. We denken eerst dat het een piepklein splintertje is, maar met het betere bush-EHBO peuteren Vanessa en nice Chris er een heel gevaarte
uit. De klap is toch wel zo hard aangekomen dat ik enige tijd hoofdpijn
heb en duizelig en licht misselijk ben. Scheelt sjouwen voor mij! In Kasane
weer netjes formuliertje en stempels bij de immigratie. Onze paspoorten
worden zo nóg kleuriger! 
